zaległy urlop. Abby zrozumie, jak zawsze. Ale Bentz go nie zaprosił. Bałagan na zachodzie to

A ona mimo to spotykała się tu z Jamesem.
– Gorzej. Chcą się mnie stąd pozbyć.
zemścić?
w Kalifornii, co potwierdza analiza roślinności, tablic rejestracyjnych i znaków drogowych.
– Po co? O ile pamiętam, nienawidziłeś Los Angeles i nie mogłeś się doczekać, kiedy
wydawały się zakurzone i zużyte.
odszedł godzinę później. Wszystko na darmo. Ani śladu kobiety w cytrynowożółtej sukience.
– Chcielibyśmy zadać pani kilka pytań.
– Bledsoe zawsze jest wściekły.
– Właśnie tego chcę się dowiedzieć.
metrów drogich wykładzin. Tam, jak twierdziła, może zacząć od nowa i przekonać się, czego
– Nie wiem, czy mogę ci uwierzyć. Zakładam, że Olivia wie o wszystkim. Masował sobie
maźniętej sosem cytrynowo-musztardowym i zawierała wędzonego organicznego indyka,
– Nie wiem.

zabranej twoim kumplom, tylko kilku odpowiedzi.
Czyli pewnie w więzieniu.
właściwie oceniała Diaza, to ten facet mógł w każdej chwili rozpłynąć
samochodami, po dwóch w każdym. Przenieśli coś z jednego
kryształowymi ozdóbkami na abażurach lampek. Łazienka pachniała
- Dla pieniędzy. - Chodziło tylko o pieniądze.
1994 12 To Brig umiera, pomyślała Cassidy. Nie było innego wytłumaczenia.
- Nie. Jeśli zamierzasz robić mi awanturę o to, że nie usłyszałam
- Przepraszam za najście - odchrząknął. - Ale ja... Czy pani Milla
- Nic nie wiem o dzie...
długo patrzyła na broń, potem wolno wyciągnęła rękę.

- Śmieszna sprawa. Ściskał go w garści tamten facet i nie chciał wypuścić, chociaż potwornie cierpiał. Musieliśmy wyrwać mu go z ręki. Niech pani zgadnie, co wtedy powiedział? - spytał Wilson. Kobieta spojrzała najpierw na jednego, potem na drugiego mężczyznę. - Co? - Chyba wyjęczał pani imię, ale to tylko domysły, bo stracił głos. Omal nie wypluł sobie płuc, ale i tak nie wydał dźwięku. Cassidy przełknęła ślinę. Jej oczy zaszły mgłą. Wilson się nie poddawał. Może Cassidy Buchanan przyparta do muru, w końcu się ugnie. - Pewnie chce panią zobaczyć... A może widział panią w tartaku tamtej nocy? Gonzales wbił w nią ciemne oczy. Oblizała nerwowo usta i odwróciła wzrok. - Już panom mówiłam, że mnie tam nie było. - Racja. Była pani sama w domu. Nie ma pani alibi. - Wilson odwrócił się do kolegi i wziął do ręki plastykową torbę. - Zdjęliście z tego odciski? Gonzales lekko skinął głową. - Zabawne. - Wilson, nie spuszczając wzroku z kobiety, wyciągnął poczerniały srebrny łańcuszek. - Wie pani, bardzo mnie ciekawi, dlaczego prawie spalonemu mężczyźnie tak zależało na tej tandecie. Cassidy nie odpowiedziała. Wilson rzucił worek na stół i zadyndał jej przed nosem medalikiem ze świętym Krzysztofem, jak hipnotyzer wahadełkiem. - Zastanawiam się, o co tu chodzi. - Dostrzegł złość w jej wielkich oczach, ale nie odezwała się. Położył sczerniały łańcuszek na stole. Cassidy Buchanan przez chwilę wpatrywała się w zwęglony metal. Zmarszczyła czoło i z trudem przełknęła ślinę. - To wszystko? Mogę już iść? Wilson nie chciał dać za wygraną. Wiedział, że ona coś ukrywa, a przecież chodziło o największą sprawę morderstwa i podpalenia, jaka trafiła im się od dziewięciu lat i była jego przepustką do tego, żeby wygryźć Floyda Doddsa. - Nie zmieni pani zdania? - Nie. - Chociaż nie ma pani alibi? - Byłam w domu. - Sama? - Tak. - Pakowała się pani? Miała pani zamiar odejść od męża. - Pracowałam na komputerze. Godzina wejścia do komputera jest zarejestrowana, może pan sprawdzić... - Że ktoś na nim pracował albo, że skończył kursy komputerowe i potrafi się dostać do bebechów maszyny, do jej pamięci i zmienić godzinę wejścia. Niech pani zrozumie, że igra pani z ogniem. - Chwycił łańcuszek i wrzucił go do plastykowej torebki. - Ale wie pani, że niezależnie od tego, co pani zrobiła, lepiej będzie się przyznać. A jeżeli pani kogoś kryje... Cholera, nie ma pani najmniejszego powodu, żeby dać się ukarać za coś, czego pani nie zrobiła. Kobieta odwróciła wzrok. - Pani nie... nie chroni swojego męża, prawda? Nie, to idiotyczne. Przecież mieliście się rozstać. - Czy jestem oskarżona? - Na jej policzkach zakwitły rumieńce. W luźnej kurtce dżinsowej wyglądała tak, jakby w ciągu doby, która minęła od pożaru, schudła dwa kilogramy. - Jeszcze nie, ale to dopiero początek. Nie uśmiechnęła się. - Wspomniałam, że chciałabym zobaczyć męża. Wilson posłał spojrzenie Gonzalesowi. - Pani McKenzie... Mam nadzieję, że nie ma pani nic przeciwko temu, żebym zwracał się do pani w ten sposób, bo wobec prawa nadal są państwo małżeństwem. Myślę, że to świetny pomysł. Powinna pani zobaczyć też tego drugiego faceta. Może powie mi pani, kto to jest, chociaż w tym stanie chyba nie rozpoznałaby go jego własna matka. Gonzales oparł się o drzwi. - Doddsowi się nie spodoba, że pojedziecie bez niego. - Zostaw to mnie. - Kopiesz sobie grób, chłopie. - Zadzwonię do starego Floyda. Kupisz mi ładny wieniec? - Wilson przeciągnął się na krześle. - Dodds i tak zawsze jest ze mnie niezadowolony. Gonzales próbował powstrzymać T. Johna. - Lekarze kategorycznie zabronili przeszkadzać pacjentom.
- Ale po co... - zadumał się Brian. - No, chyba że on też...
dostawali małe wyroki lub kary w zawieszeniu, zakładając, że w ogóle